درخشان عضو کمیته اجرایی همایش مددکاری اجتماعی روانپزشکی گفت: مددکاران اجتماعی روانپزشکی باید رابطه دوجانبه تأثیر پذیری و تاثیرگذاری بین عوامل اجتماعی از یک سو و مسائل پزشکی و روانپزشکی از سوی دیگر را مدنظر قرار دهند.
به گزارش مجله اینترنتی مددکاری اجتماعی به نقل از وبگاه همایش مددکاری اجتماعی روانپزشکی؛ وی با تاکید بر اینکه بیمارستان های روانپزشکی با رسالت ارائه خدمات جامع و با کیفیت مبتنی بر شواهد علمی، در حیطه سلامت روان بر اساس رعایت منشور حقوق بیمار و حفظ کرامت انسانی تاسیس شده اند افزود: درواقع، بیمارستان روانپزشکی و مراکز توانبخشی بیماران روان می توانند ابزاری برای ساختن یک جامعه بهتر باشند اما زمانیکه این مراکز با به کارگیری دانش روانپزشکی به وسیله ای برای کنترل اجتماعی و قانون مندی جامعه در راستای اهداف گروه قدرت تبدیل میشوند، نابودکننده ی افراد، نیازها و توانمندی هایشان است.
این کارشناس ارشد مددکاری اجتماعی از جمله آسیبهای بستری بیماران در بیمارستان روانپزشکی را برچسب بیمار روانی به این بیماران و ننگ احساس شده حتی در میان بیمارانی که سعی در پنهان کردن بیماری خود دارند برشمرد و ادامه داد: این بیماران باید انتخاب کنند که آیا در جهانی عادی، غیرعادی باشند یا در جهانی غیر عادی، عادی باشند که حاصل اولی انزوای اجتماعی و حاصل دومی بیگانگی و طرد از جامعه عادی است. بیمار روانپزشکی پس از اینکه برچسب میخورد و سپس هویت بیمار روانی را میپذیرد وارد فرآیند “نهادی شدن” می شود. افراد وقتی در یک نهاد مثل بیمارستان پذیرفته می شوند به تدریج از زندگی عادی روگردان شده و کاملا به محیط پیرامونی وابسته می شوند با این اوصاف آیا مراکز سلامت روان همان قفس آهنین (وبر ) نیستند که امید گریز از آن لحظه به لحظه کمرنگتر می شود؟
درخشان ضرورت حضور مددکاران اجتماعی در حیطه روانپزشکی را یاری رساندن به این گروه سرکوب شده جهت چیرگی بر موانع اجتماعی دانست و خاطرنشان کرد: نظام روانپزشکی نباید روان بیمار را مانند یک شیء یا مثل یک ماشین بررسی کند و مددکاران اجتماعی باید شی ء کردن افراد را مورد انتقاد قرار دهند.
وی در پایان گفت: مددکار اجتماعی باید با دیدگاه انتقادی چهار سوال اساسی درباره ارزشیابی خدمات درمانی روانپزشکی در ایران مطرح کند: آیا نظام روانپزشکی ، کارآمد و موثر است؟ آیا نظام درمانی و بهداشتی روانپزشکی نیازهای واقعی را برآورده می کند؟ آیا خدمات درمانی روانپزشکی عادلانه است؟ آیا نظام خدمات روانپزشکی بیماری زا نیست؟
